Με αφορμή το πρώτο Pride που διεξάγεται στην Κύπρο, θέλουμε να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας σε σχέση με την αναγνώριση και το δικαίωμα αυτενέργειας που έχει κάθε άτομο ως προς το σώμα του, τη σεξουαλικότητά του και την έμφυλη ταυτότητα του . Το συγκεκριμένο πράιντ, παρότι διοργανώνεται “υπό την προστασία” της θεσμικής εξουσίας ( προκειμένου να ασκηθεί κοινωνική πίεση στο ζήτημα της αποδοχής- ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού ή έκφρασης του φύλου/ ταυτότητας φύλου), διεξάγεται πρώτα και κύρια από την LGBTQ κοινότητα, στη βάση της διεκδίκησης της ορατότητας για τα άτομα της LGBTQ κοινότητας, στη βάση της συμπερίληψης όλων των φύλων και σεξουαλικοτήτων που έχουν καταπιεστεί διαχρονικά και συνεχίζουν να καταπιέζονται από το εδραιωμένο μοντέλο ετεροκανονικότητας. Η αντίδραση των καταπιεσμένων ατόμων, ιδιαίτερα όταν διαμορφώνεται και διοργανώνεται από τα ίδια τα καταπιεσμένα άτομα, πρέπει να τυγχάνει υποστήριξης από όλη την κοινωνία και ιδιαίτερα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο: όχι ως αναγνώριση της θεσμικής εξουσίας που μπορεί να βρίσκεται πίσω από τη διοργάνωση, αλλά κυρίως ως συμμετοχή, υποστήριξη και συνδιαλλαγή με ένα φορέα που υπερασπίζεται το δικαίωμα συμπερίληψης στις κοινωνικές αναπαραστάσεις και σεβασμού όλων των ατόμων ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και/ή την ταυτότητα φύλου τους.
Το Pride είναι συνυφασμένο με τη γενεαλογία του coming out of the closet και με τα φεμινιστικά κινήματα , τα οποία διεκδίκησαν την αναγνώριση του προσωπικού ως πολιτικό: οι ζωές όλων μας, η καταπίεση, η βία και η εξουσία που βιώνουμε σε καθημερινό επίπεδο σε διάφορες εκφάνσεις των διαπροσωπικών μας σχέσεων – είτε αυτοπροσδιοριζόμαστε ως γκέι, λεσβίες, , τρανς, , μπάι, ή ως ό,τι άλλο – δεν είναι ζήτημα ιδιωτικό ή προσωπικό που εξαντλείται στους τοίχους των σπιτιών μας ή των δωματίων μας. Είναι ζήτημα κατά κύριο λόγο πολιτικό, καθώς στέκεται κριτικά απέναντι σε κάθε κανονιστικό και ρυθμιστικό σύστημα παραγωγής «κανονικών» τάσεων και ροπών, και επιθυμεί να αποδομήσει κάθε σύστημα πατριαρχίας όπου η ετεροφυλοφιλία είναι το φυσιολογικό μοντέλο (ενώ όλα τα υπόλοιπα αποκλείονται, διαγράφονται, αποσιωπόνται, καταπιέζονται):Ζητά να κάνει φανερό κάθε σύστημα σεξισμού, ιεραρχίας και εξουσίας που τροφοδοτεί την άνιση μεταχείριση, την καταπίεση, τον αποκλεισμό, την αποσιώποίηση και την κακοποίηση στη βάση ενός κανόνα κι ενός μοντέλου.
Δεν είναι μόνο προσωπικό ζήτημα ο αποκλεισμός, δεν είναι μόνο προσωπικό ζήτημα η λεκτική ή η σωματική κακοποίηση που υφίσταται ένα τρανς άτομο ή ένα ομοφυλόφιλο άτομο. Η βία είναι προϊόν μιας αντίληψης που θεωρεί ένα φύλο ανώτερο άλλων, ένα σώμα σημαντικότερο ή δυνατότερο άλλων, μια φωνή ηχηρότερη άλλης και μιας ζωής πιο αξιοβίωτης από άλλες. Οι επικράτειες τ@ αδύναμ@ και ισχυρ@, τ@ αποκλεισμέν@ και εμπερικλειόμεν@, είναι εναλλάξιμες στο σύστημα πολιτικών και κοινωνικών δομών το οποίο αντιμαχόμαστε.Συνεπώς, το φεστιβάλ αυτή τη στιγμή δεν είναι απλά ένα πανηγύρι και δεν είναι χρονικά παράταιρο, εν μέσω κρίσης, όπως λένε πολλ@: αυτό το φεστιβάλ, αυτή η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου και λόγου, είναι η υπενθύμιση ότι όλες οι εκφάνσεις της ζωής μας είναι διάχυτες με εξουσία και αυταρχικούς προσδιορισμούς που μας διαχωρίζουν στη βάση αυθαίρετων προκαταλήψεων. 
Επειδή λοιπόν επιθυμούμε να αναπνέουμε ελεύθερα, να ζούμε συμμετοχικά εμπερικλείοντας και όχι αποκλείοντας, αποδομούμε συστηματικά τις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας προσπαθώντας να συνδιαμορφώσουμε ένα κοινό πλαίσιο μεσα στο οποίο θα ξε-μάθουμε και θα ξε-μαθητεύσουμε σε κάθε μορφής προσδιορισμούς «εκ των άνω» και θα πάρουμε διαμέσου της αυτομόρφωσης τον έλεγχο των δικών μας ζωών, σωμάτων, ευθυνών και επιθυμιών.
Συσπείρωση Ατάκτων
Λευκωσία 30/5/2014
