17 Ιούλη 2016
Το πραξικόπημα, που ήταν μια αναπόφευκτη πραγματικότητα της κρατικής παρουσίας σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή από τη στρατιωτική χούντα του 1980, αναδύθηκε μετά από 36 χρόνια, τη νύχτα της 15ης Ιουλίου. Πολλά κρατικά κτήρια αποκλείστηκαν για μερικές ώρες, όσο κράτησε η στρατιωτική κινητοποίηση που είχε έδρα την Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη. Το πραξικόπημα ξεκίνησε με πτητικές επιδείξεις μαχητικών τζετ πάνω από την Άγκυρα και τον αποκλεισμό των γεφυρών της Κωνσταντινούπολης και συνέχισε με την ομηρία του αρχηγού του γενικού επιτελείου στρατού και τον ήχο των ερπυστριών και των πυροβολισμών στους δρόμους. Πολλά κρατικά κτήρια δέχτηκαν πυρά από F16 και ελικόπτερα, περιλαμβανομένης της βουλής και του αρχηγείου της Εθνικής Οργάνωσης Πληροφοριών (ΜΙΤ). Υπήρξαν συμπλοκές σε πολλά σημεία μεταξύ στρατιωτών και αστυνομίας. Ακολούθως, η μετάδοση της κρατικής τηλεόρασης διακόπηκε και αναγνώστηκε η προκήρυξη του πραξικοπήματος που υπογραφόταν από το “Συμβούλιο Εσωτερικής Ειρήνης” [στΜ: το όνομα παραπέμπει σε σύνθημα του Ατατούρκ]. Όταν το “Πραξικόπημα των 5 ωρών” τέλειωσε, πάνω από εκατόν στρατιώτες, πάνω από ογδόντα αστυνομικοί και πέραν των ογδόντα διαδηλωτών ενάντια στο πραξικόπημα είχαν ήδη χάσει τη ζωή τους. 2839 στρατιώτες, ανάμεσα τους και πολλοί υψηλόβαθμοι, τέθηκαν υπό κράτηση.
Μέσα σε αυτά τα 36 χρόνια, το πραξικόπημα ως εργαλείο πολιτικής καταπίεσης, βίας και καταστολής χρησιμοποιήθηκε ως απειλή από τον στρατό ξανά και ξανά. Χωρίς καμιά αμφιβολία, για εμάς, τους καταπιεσμένους, το πραξικόπημα σημαίνει βασανιστήρια, καταστολή και σφαγή για τους λαούς αυτής της γεωγραφικής περιοχής σε αυτές τις περιόδους. Είναι προφανές ότι μια δομή που αντλεί τη δύναμή της από τις σφαγές που κάνει, θα συνεχίσει να τις κάνει στο όνομα της προστασίας της “αδιάσπαστης ενότητας της χώρας”. Το πρόσφατο πραξικόπημα είναι αποτέλεσμα ενδο-κρατικών αγώνων μεταξύ ομάδων για εξουσία. Πιθανόν η μυστική ύπαρξη κέντρων εξουσίας και εκτός του κράτους να εντείνει την κατάσταση. Όπως και να ‘χει όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί που ενίσχυσαν την εξουσία τους ως αποτέλεσμα του πεντάωρου πραξικοπήματος ήταν η παρούσα κυβέρνηση και ο πρόεδρος του κράτους.
Η νύχτα του πραξικοπήματος ονομάστηκε “γιορτή της δημοκρατίας” καθώς το κράτος επανακτούσε τον έλεγχο. Το κυβερνών AKP έλαβε το παράσημο της “αντίστασης σε πραξικόπημα” μετά την επικράτησή του, και ενίσχυσε τη νομιμοποίηση του σαν “εκλεγμένη κυβέρνηση”. Όλη τη νύχτα, κάθε τηλεοπτικός σταθμός προέβαλλε εκπομπές που παρουσίαζαν αυτή τη νίκη και προσωποποιούσαν τη δημοκρατία στον Ταγίπ Έρτογαν. Αυτή η προπαγάνδα σερβιρόταν συνεχώς ακόμα και από τα μέσα που ήταν γνωστά ως αντιπολιτευόμενα. Σε αυτή την μάχη για κρατική εξουσία, τα μέσα όχι μόνο βρέθηκαν στο πλευρό του Ταγίπ Έρτογαν, αλλά έπαιξαν και ρόλο στη διοχέτευση κόσμου στους δρόμους.
Όπως και τα μέσα, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα στη βουλή δεν ήταν φειδωλά με την υποστήριξή τους προς το AKP από την αρχή, και έπεσαν στην κρατική παγίδα του να πρέπει να “εμποδίσουν το να γίνεται πολιτική αλλού”. Η στάση τους να “πάρουν το μέρος της δημοκρατίας απέναντι στο πραξικόπημα” δείχνει την πολιτική τους άγνοια. Μας δείχνει ξεκάθαρα ότι βραχυπρόθεσμα δεν θα χρησιμοποιήσουν παρά ενισχυμένες κρατιστικές πολιτικές. Δεν είναι σημάδι της στασιμότητας των ίδιων των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, όταν ορίζουν ποιοι “θα πεθάνουν όταν ο Ταγίπ Έρτογαν πει ότι πρέπει να πεθάνουν, και θα πυροβολήσουν όταν πει να πυροβολήσουν”, όταν γεμίζουν πλατείες με συνθήματα υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής, όταν επικεντρώνονται στο λιντσάρισμα όποιου συναντήσουν, όλα με τον μανδύα των “υποστηρικτών της δημοκρατίας”;
Με το πραξικόπημα και την επικράτησή του στη συνέχεια, το AKP έχει πλέον το περιβάλλον που χρειάζεται για τον ιδεολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Το “50% που δεν αντέχει να κλειστεί σπίτι”, που παρουσιάστηκε σαν απειλή για τον Ταγίπ Έρτογαν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στο Γκεζί, ήταν πάλι στους δρόμους. Η φασιστική κουλτούρα που είναι σημαντική για τον ιδεολογικό μετασχηματισμό από το νομικό σύστημα μέχρι την κοινωνική ζωή, ξύπνησε με αυτούς που κινητοποιήθηκαν από το κράτος για να βγουν στους δρόμους. Όχι μόνο αυτό, αλλά παρουσιάστηκαν και ως άτομα που προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τη δημοκρατική εξουσία τους… Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς αυτές οι “δημοκρατικές κινητοποιήσεις” θα αντιμετωπίσουν τους καταπιεσμένους με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε μέρος. Είδαμε ήδη αναφορές για λιντσαρίσματα ενάντια σε όσους δεν πήραν θέση με τον ένα ή τον άλλο σε αυτό το παιχνίδι κρατικής εξουσίας.
Η πάλη μεταξύ κέντρων εξουσίας, τα οποία επιχειρούν να αποκτήσουν την κρατική εξουσία που λειτουργεί πάνω σε αυξανόμενη οικονομική και πολιτική αδικία, δεν είναι παρά η διαιώνιση της επιβολής των καταπιεστών πάνω στους καταπιεζόμενους, με σκοπό την καταστροφή κάθε ελευθερίας των δεύτερων. Ούτε η ορατή, ούτε η αόρατη δικτατορία, ούτε ο στρατός, ούτε η πολιτική διοίκηση, ούτε το πραξικόπημα, ούτε οι πολιτικές δυνάμεις που είναι ο εχθρός του λαού, έχουν οτιδήποτε να κάνουν με την θέληση του λαού. Εμείς, που πιστεύουμε ότι η ελευθερία δεν πρόκειται να έρθει μέσα από εκλογές ή πραξικοπήματα, αναγνωρίζουμε την ίδια την ύπαρξη του κράτους ως πραξικόπημα κατά της ελευθερίας, και η επανάστασή μας θα συνεχίσει μέχρι να δημιουργήσει ένα ελεύθερο κόσμο. Το πραξικόπημα είναι το κράτος, η επανάσταση είναι ελευθερία. Αυτό που όλοι χρειαζόμαστε δεν είναι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε μάχες ανάμεσα στην εξουσία, αλλά να αναγνωρίσουμε ότι η ίδια η ελπίδα είναι επανάσταση για ελευθερία.
Devrimci Anarşist Faaliyet (Επαναστατική Αναρχική Δράση)
Δημοσιεύτηκε αρχικά στα τούρκικα: http://anarsistfaaliyet.org/sokak/darbe-devlettir-devrim-ozgurluk/
Η μετάφραση μας στα ελληνικά έγινε από την αγγλική μετάφραση του akejavel.
