Έχουν ήδη περάσει 39 χρόνια από τη μέρα που το τουρκικό κράτος εισέβαλε στα εδάφη του κυπριακού.
Είχαν προηγηθεί πολλά χρόνια δικοινοτικών και ενδοκοινοτικών συγκρούσεων καθώς οι επιδιώξεις των κυρίαρχων εθνικισμών στις κοινότητεςήταν διαμετρικά αντίθετες. Αποκορύφωμα της σύγκρουσης στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας μεταξύ της Μακαριακής και Γριβικής δεξιάς ήταν το στρατιωτικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας στις 15 Ιουλίου 1974, το οποίο επέτρεψε ουσιαστικά στο τουρκικό κράτος να εισβάλει με πρόσχημα την προστασία των τουρκοκυπρίων.Ακόμη και στις πιο συντηρητικές αναγνώσεις των τότε ιστορικών γεγονότων, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξελίξεις στην Κύπρο συνδέονταν άμεσα με την φονική σκακιέρα του ψυχρού πολέμου και ότι η “λύση” της εισβολής ήταν προαποφασισμένη, καθώς θα απέτρεπε στο μέλλον εντάσεις μεταξύ των συμμάχων στα πλαίσια του ΝΑΤΟ (Ελλάδας και Τουρκίας) και θα εκμηδένιζε την προοπτική η Κύπρος να πέσει σε κόκκινα χέρια.
”Η Κύπρος είναι μία πόρνη από την οποία μπορούν να βολεύονται εξίσου Ελλάδα και Τουρκία”
δικτάτορας Παπαδόπουλος
Ο εθνικισμός είναι ένα φαινόμενο που συναντάται σε όλες τις ταξικές κοινωνίες.Για να μπορέσει να αναπαραχθεί πρέπει να εφευρίσκει συνεχώς το κοινό συμφέρον του έθνους. Στην πραγματικά όμως σε μια ταξική κοινωνία αυτό είναι αδύνατον. Έτσι, αυτό που κάνει στα αλήθεια, είναι να μεταμφιέζει το ιδιοτελές κεφαλαιοκρατικό συμφέρον σε καθολικό.Σε αυτό το πλαίσιο ο όποιος Άλλος, ο ξένος προς τον εθνικό κορμό, απειλεί να κλέψει την απόλαυση, να καταστρέψει την προοπτική του έθνους προς την ευτυχία, την ευημερία, την ειρήνη, ενώ ο ντόπιος κεφαλαιοκράτης εμφανίζεται να έχει τα ίδια συμφέροντα με τους κάτω των καταπιεσμένων τάξεων.
Με αυτό τον τρόπο ο εθνικισμός καθίσταται αυτόματα ένας χρήσιμος μηχανισμός αναπαραγωγής της ταξικής κοινωνίας.
.
Στην Κύπρο ζήσαμε όλο τον περασμένο αιώνα αυτή την αντιστροφή της πραγματικότητας από τους εθνικισμούς, οι οποίοι έστρεψαν, τους από κάτω, σε ένα ανελέητο πόλεμο αλληλοεξόντωσης στην βάση της εθνικής καταγωγής, επιτρέποντας στον καπιταλισμό να αναπτυχθεί ταχέως μετατρέποντας το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού σε μισθωτούς σκλάβους.
.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν η καταστροφή του 1974 γινόταν ένα μάθημα για όλους τους Κυπραίους. Αντίθετα αυτό που βιώσαμε μετά τον πόλεμο ήταν η κορύφωση του μίσους ανάμεσα στις δύο κοινότητες και την υποταγή για άλλη μια φορά της τάξης στο “εθνικό συμφέρον”. Μετά το πραξικόπημα και τον πόλεμο βλέπουμε τους ίδιους που οδήγησαν τα πράγματα στην καταστροφή να συνεχίζουν να είναι στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής, διαιωνίζοντας το στάτους κβο με ατέρμονες συνομιλίες και επιταχύνοντας την καπιταλιστική συσσώρευση μέσω των εξοπλισμών και της χρηματιστηριακής και τραπεζικής πυραμίδας.
Η οικονομική κρίση που βιώνουμε εντάχθηκε πολύ εύκολα στον εθνικιστικό λόγο ως μια απειλή από τον Άλλο. Στην αρχή ήταν ο μετανάστης και ο τουρκύπριος εργάτης αλλά καθώς η κρίση μεγάλωνε ήταν ο ξενοδοχειακός υπάλληλος, ο δημόσιος υπάλληλος, μετά οτραπεζικός…
.
Ας μην ξεγελιόμαστε περιμένοντας την σειρά μας σε αυτό το σφαγείο
Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της αντιφατικής και χαοτικής φύσης ενός αρρωστημένου συστήματος που δεν μπορεί να επιβιώσει παρά με την συνεχή εκθετική «ανάπτυξη», εις βάρος των κατώτερων τάξεων και του ίδιου του πλανήτη. Η κρίση επιτρέπει στονεθνικισμό και το φασισμό να διασπείρει με ακόμη μεγαλύτεροθράσος το ρατσιστικό του δηλητήριοστην κοινωνία.
.
Μπορούμε και πρέπει να τους κόψουμε το δρόμο. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τον τουρκοκύπριο και τουρκοκύπρια , τον μετανάστη την μετανάστρια , τον άλλο τον σαν και εμάς καταπιεσμένο. Να αυτο-οργανωθούμε μαζί τους στις γειτονιές, τους δρόμους, τους χώρους εργασίας, τις πόλεις. Μαζί να διαλύσουμε τον εθνικιστικό καρκίνωμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα
.
.
Λευκωσία ΙΟΥΛΙΟΣ 2013 ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΑΤΑΚΤΩΝ
ΑΤΑΚΤΩΝ
