Σε μια εποχή που αυξάνονται τα κύματα προσφύγων και μεταναστών/ριών, λόγω των νέο-αποικιοκρατικών πολιτικών και ανελέητων βομβαρδισμών της Δύσης, των αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων, του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και της φρικιαστικής τρομοκρατίας, της ακραίας φτώχειας και της στυγνής εκμετάλλευσης, δεν μπορούμε να παραμένουμε αμέτοχ@.
Καθημερινά, βλέπουμε κύματα συνανθρώπων μας (κυρίως από τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία) να παλεύουν για να περάσουν τα σύνορα και να εισέλθουν στην Ευρώπη, προς αναζήτηση ενός ασφαλέστερου και καλύτερου μέλλοντος. Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν κυριολεκτικά έναν αγώνα επιβίωσης, έχοντας ως μόνη προσδοκία να ζήσουν με ειρήνη και αξιοπρέπεια. Ωστόσο, αρκετοί από αυτούς τους ανθρώπους πνίγονται στη θάλασσα της Μεσογείου ή χάνονται σε κάποιο άλλο σημείο της διαδρομής, ενώ άλλοι επαναπροωθούνται απάνθρωπα πίσω στις χώρες τους, σε συνθήκες καταπίεσης, δίωξης ή/και πολέμου. Όσοι πάλι καταφέρουν να περάσουν τα τείχη της Ευρώπης Φρούριο, έρχονται αντιμέτωποι με την ανισότητα και τον αποκλεισμό, τις θεσμικές διακρίσεις, τη ξενοφοβία και τον ρατσισμό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (είτε πρόκειται για κέντρα κράτησης, είτε καταυλισμούς υποδοχής), τη ρατσιστική βία και τις φασιστικές επιθέσεις, τη φυλετική/εθνοτική στοχοποίηση και την αστυνομική καταπίεση, την αυθαιρεσία της εξουσίας ή ακόμη και τη στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση/εμπορία ανθρώπων (κυρίως στη γεωργοκτηνοτροφία, την οικιακή εργασία, τον οικοδομικό τομέα και τη βιομηχανία του σεξ).
Ενόσω μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία και κλιμακώνεται η μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ αντικρύζουμε τα μεγαλύτερα κύματα μετανάστευσης στην ανθρώπινη ιστορία, ο υποκριτικός «ανθρωπισμός» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και των ηγετών της φθάνει μέχρι τις «ανάγκες» της διασφάλισης της κρατικής/διακρατικής κυριαρχίας και της ενίσχυσης της φύλαξης των συνόρων, της αύξησης του στρατού και της ενδυνάμωσης της Frontex (μιας πανευρωπαϊκής αστυνομίας ενάντια στην ούτω καλούμενη «λαθρομετανάστευση»), της δημιουργίας κέντρων κράτησης και της εντατικοποίησης των μηχανισμών – διαδικασιών απελάσεων.
Την ίδια στιγμή, τα κράτη-μέλη της ΕΕ διατείνονται ότι «δεν έχουν τη δυνατότητα βελτίωσης των συνθηκών υποδοχής, διαβίωσης, εργασίας και ένταξης των προσφύγων και μεταναστών/ριών». Έτσι, «δαιμονοποιούνται» οι «ξέν@», οι «άλλ@», οι «διαφορετικ@», οι ανίερες και αβίωτες ζωές. Έτσι, δημιουργείται ένα σκληρό αντί-μεταναστευτικό κλίμα και εντείνονται οι θεσμικές διακρίσεις και ο θεσμικός ρατσισμός. Έτσι, συντηρείται ο προνοιακός σοβινισμός του «κοινωνικού κράτους», ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και μνημονιακών συμβάσεων. Και τελικά, έτσι ενισχύεται η ακροδεξιά και ο νέο-φασισμός/ναζισμός.
Η συνδιοργάνωση από το Υπουργείο Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άμυνας (European Defence Agency – EDA) ενός συνεδρίου για τη Θαλάσσια Ασφάλεια αποτελεί για εμάς ένα προκλητικό πεδίο δράσης.
Το συνέδριο αφορά την Στρατηγική Θαλάσσιας Ασφάλειας της ΕΕ (European Union Maritime Security Strategy) και επικεντρώνεται στην ενδυνάμωση της συνεργασίας μεταξύ των μηχανισμών του πολεμικού ναυτικού και του λιμενικού σώματος, την αυστηρότερη φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων (κυρίως όσον αφορά την επιτήρηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, των θαλάσσιων γραμμών επικοινωνίας και υποδομών ενέργειας των κρατών-μελών της ΕΕ, αλλά και των διαδρόμων διέλευσης και εισόδου προσφύγων και μεταναστών/ριών στην Ευρώπη Φρούριο), στην ενίσχυση της Frontex και συνεπακόλουθα στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Στην περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτές οι στρατηγικές επιδιώξεις συνδέονται άμεσα με την απόφαση της κυβέρνησης Αναστασιάδη για αγορά πολεμικών φρεγάτων/πυραυλακάτων και υπερσύγχρονων σκαφών ανοικτής θαλάσσης, από το Ισραήλ ή/και κάποιο άλλο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πιθανότατα τη Γαλλία ή την Ελλάδα.
Μπροστά λοιπόν στην ανθρώπινη τραγωδία που εκτυλίσσεται στη θάλασσα γύρω μας και στα παράλια της Μεσογείου, αποφασίσαμε να παρέμβουμε σε αυτό το “cocktail party”, που διοργανώνεται σε επίπεδο «υψηλόβαθμων πολιτικών, διπλωματικών και στρατιωτικών αξιωματούχων». Όπως και άλλες πρωτοβουλίες σε άλλες χώρες της Ευρώπης, θεωρούμε ότι είναι ζήτημα της κοινωνίας και των κινημάτων να δώσουν ένα τέλος στον εφιάλτη των αιματοβαμμένων συνόρων [1]. Μπροστά από τις αβίωτες ζωές των προσφύγων και των μεταναστών/ριών, τα βυθισμένα σαπιοκάραβα στον πάτο της Μεσογείου, τους μαζικούς θανάτους στο Αιγαίο και στην Lambedusa, τις διώξεις / κρατήσεις και τις απελάσεις / επαναπροωθήσεις από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς των κρατών-μελών και της ΕΕ, θεωρούμε ότι η κοινωνία και τα κινήματα όχι μόνο δεν μπορούν να μένουν σιωπηλοί (ειδικά σε τέτοιου είδους “cocktail parties” και “international conferences”), αλλά πρέπει να επιδεικνύουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο βρεθήκαμε σήμερα έξω από το ξενοδοχείο Hilton στην Λευκωσία, ενάντια στις «στρατηγικές επιδιώξεις θαλάσσιας ασφάλειας» της Ευρώπης Φρούριο.
Συσπείρωση Ατάκτων
Τετάρτη, 11 Νοεμβρίου 2015
[1] Για παράδειγμα, το Συντονιστικό Ενάντια στον Φράκτη του Έβρου: http://syntonevro.blogspot.com.cy/
